wtorek, 30 września 2008
Bołbas-Rostocki
Bołbas-Rostocki h. własnego (in. Juńczyk odmienny), rodzina rusko-litewska z Rostok na Wołyniu, właściwie Bołbas (Bolbas) lub Bołbasowicz; w 1516 r. otrzymali Rostoki i Porzecze od ks. Ostrogskiego i przyjęli nazwisko Rostocki; z tej familii 1 arcybiskup kijowski metropolita grecko-unicki 1790 — 1796.
Źródło: Bon. I 378; Kos. I.
Źródło: Bon. I 378; Kos. I.
Bonasiewicz
Boniakiewicz
Boniakiewicz h. Dębno, w województwie kijowskim (1730); udowodnili pochodzenie szlacheckie w sądzie ziemskim lwowskim w 1782 r., oraz w Królestwie Polskim 1862 r. Źródło: Bon. I, s. 385.
poniedziałek, 29 września 2008
BIBLIOGRAFIA
Skróty bibliograficzne:
AGZ = Akta Grodzkie i Ziemskie (AZ = Akta Ziemskie; AG = Akta Grodzkie).
Bil. = Antoni Biliński, Szlachta ziemi dobrzyńskiej za ostatnich Jagiellonów. Warszawa 1932.
Bon. = Adam Boniecki, Herbarz polski, T. 1-16.
Bork. Rocz. = Jerzy Sewer Dunin-Borkowski, Rocznik szlachty polskiej, Lwów 1881-1883. T. 1-2.
Dw. Gen. = Włodzimierz Dworzaczek, Genealogia, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1959.
Dw. Teki = Włodzimierz Dworzaczek, Teki Dworzaczka. Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV-XX w., Biblioteka Kórnicka PAN 1995-1997.
Dziad. = Stanisław Dziadulewicz, Herbarz rodzin tatarskich w Polsce.
Gerb. = Rafał Gerber, Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny, Ossolineum, Warszawa 1977.
Kon. = Szymon Konarski, Szlachta kalwińska w Polsce, Warszawa 1936.
Kos. = A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T. 1-5.
Krzep. Pom. = Józef Krzepela, Spis miejscowości i rodów ziemiańskich województwa pomorskiego, Kraków 1925.
LP = Literatura Polska. Przewodnik encyklopedyczny, red. Julian Krzyżanowski, PWN, Warszawa 1984, T. 1-2.
MK = Metrykalia katolickie
Nies. = Kasper Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, T. 1-10.
Ostr. = Juliusz Ostrowski, Księga herbowa rodów polskich, Warszawa 1897-1914, T. 1-2.
Pap. = Bartosz Paprocki, Herbarz, 1584.
PSB = Polski Słownik Biograficzny.
Puł. = Kazimierz Pułaski, Kronika polskich rodów szlacheckich Podola, Wołynia i Ukrainy, Brody 1911. T. 1-2.
SBK = Słownik Biograficzny. Kielce XVII-XVIII w. (oprac. Marta Pieniążek-Samek), Kielce 2003.
SGKP = Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1884, T. 1-15.
Stup. = Hipolit Stupnicki, Herbarz polski, T. 1-3.
Szl. Gal. = Poczet szlachty galicyjskiej.
Szl. Król. = Spis Szlachty Królestwa Polskiego 1836-1862.
Urus. = Seweryn Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1938, T. 1-15.
Wit. = Wiktor Wittyg, Nieznana szlachta i jej herby, Kraków 1908.
WSB = Wielkopolski Słownik Biograficzny.
Żer. = Emilian Szeliga-Żernicki, Der Polnische Adel, Hamburg 1900, T. 1-2.
Żych. = Teodor Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, Poznań 1879-1908, T. 1-31.
Skróty użyte w biogramach:
1v. = primo voto, etc.
c. = córka / daughter
chrz. = ochrzczony / baptized
h. = herb / coat of arms
k/ = koło / near
m. = mąż / husband
m. in. = między innymi / among others
n/ = nad (rzeką) / on (river)
NI. = nieznanego imienia / unknown first name
NN. = nieznanego imienia i nazwiska / unknown first name and surname
ok. = około / circa
p. = przed / before
par. = parafia / parish
poch. = pochowany / buried
pow. = powiat / district
prawd. = prawdopodobnie / probably
s. = syn / son
ur. = urodzony / born
woj. = województwo / province
zm. = zmarł / died
ż. = żona / wife
Wilmowski
herb rodu Wilmsdorff
Wilmowski h. własnego (in. Kuna, Przebendowski) v. Wilamowski, Wielamowski, rodzina polskiego pochodzenia na Śląsku, nobilitowana w Rzeczypospolitej 12 IX 1553. Pisali się pierwotnie ze Skoczowa Skoczowskimi. Jedna gałąź osiadła za czasów krzyżackich w Prusach, gdzie zwana była po niemiecku von Wilmsdorff vel Wilhelmsdorff (Krzep.), zaś nabywszy majątek Przebendów (Prebendau) nazwała się Prebendami, a później Przebendowskimi. Wilmowscy otrzymali tytuł baronowski czeski 1733, a pruski 23 VI 1886. Obecnie najwięcej Wilmowskich mieszka w Polsce w miastach i powiatach Warszawa, Łódź, Chorzów, Toruń.Czy nie jednego pochodzenia ze śląską rodziną Wilamowiczów h. Ogończyk odm. (niem. Wilamowitz), która osiedliła się na Litwie. Jedna jej gałąź, z przydomkiem Möllendorff, także posiadała tytuł baronów.
Wesselini
Wesselini h. własnego, v. Weselini, Veselini, baronowie węgierscy indygenowani w Polsce w XVI stuleciu.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, t. 1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, t. 1.
Viettinghoff
Viettinghoff, przydomku Szell, rodzina niemiecka w Inflantach, baronowie duńscy 1680 i 1734, otrzymali przyznanie tego tytułu w Szwecji, Prusach i Rosji.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Ungern-Sternberg
Ungern-Sternberg h. Rola, w Niemczech i w Inflantach, otrzymali tytuł baronowski państwa rzymskiego 1531, a szwedzki 1653. Źródło: Kos. I.
Tschamer
Tschamer h. Rogala vel Tschammer, Czamer, rodzina polskiego pochodzenia na Śląsku. Gałąź Rogalskich herbu Rogala. Otrzymali tytuł baronowski czeski w XVII stuleciu.
Tetrumiański
Tetrumiański, otrzymali tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta w 1780 r.
• ANASTAZJA Tetrumiańska i jej dzieci, otrzymali tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta 1780 (zobacz Roumiański: Helena Roumiańska).
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
• ANASTAZJA Tetrumiańska i jej dzieci, otrzymali tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta 1780 (zobacz Roumiański: Helena Roumiańska).
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Szybilski
Szybilski, v. Sybilski; Jan Paweł syn włościanina polskiego, generał-lejtnant wojsk saskich, otrzymał w roku 1738 tytuł baronowski państwa niemieckiego z przydomkiem von Wolfsberg. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Strumieniecki
Strumieniecki, Franciszek Ksawery baron de Brückmann-Renstrom, intendent policji departamentu bydgoskiego w Księstwie Warszawskim, zmienił nazwisko na Strumieniecki i przyjął obywatelstwo polskie ok. r. 1810 (zobacz baronowie Bryng). Źródło: Kos. T.1.
Stein
Stein, baron Emeryk von Stein, generał major wojsk austriackich, otrzymał indygenat w Galicji 1828 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Scheffler
Scheffler, Jan Piotr znakomity uczony, członek towarzystw naukowych londyńskiego, berlińskiego i innych, otrzymał w 1784 r. od króla Stanisława Augusta nobilitację, tytuł baronowski i herb, w którym między innymi godłami umieszczona została rodzina zwana Scheffleria w Nowej Zelandii odkryta i na cześć tego uczonego nazwana.
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Roumiański
Roumiański, Helena Roumiańska i jej córka Anastazja, otrzymały szlachectwo, herb i tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta w 1780 r. (zobacz Tetrumiański: Anastazja Tetrumiańska).
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
sobota, 27 września 2008
de Riaucour
de Riaucour (Riokur), rodzina baronowska w Prusach, francuskiego pochodzenia; otrzymała indygenat polski 1764.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
von Reibnitz
von Reibnitz, stara rodzina śląska, posiadała tytuł baronowski; otrzymała w 1768 indygenat polski.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Puttkamer
Puttkamer h. własnego (in. Bradacice odmienne), v. Putkamer, Potkamer etc., rodzina pomorska w Prusach Zachodnich. Jedna linia otrzymała tytuł baronowski państwa rzymskiego w 1681, a inna baronów pruskich 1737 (Kos.).
Istnieje hipoteza, iż Puttkamerowie są potomkami pomorskiego rodu Święców, którzy przestali być notowani w aktach mniej więcej wówczas, gdy pojawiło się nazwisko Puttkamer, stanowiące zniemczoną formę słowa „podkomorzy”. Za tą hipotezą przemawia także fakt, iż Święcowie piastowali także stanowisko podkomorzych. Warto też wspomnieć, że zarówno Święcowie, jak i Puttkamerowie mieli w swoim herbie rybogryfa.
Główna linia rodu Święców wygasła wkrótce po 1357 roku. Boczna ich gałąź o przydomku Podkomorzy znana była później pod nazwiskiem von Puttkamer.
Z czasem Puttkamerowie stali się jedną z najbogatszych rodzin możnowładztwa pomorskiego. Ich majątki rodowe znajdowały się głównie na terenie ziemi miasteckiej i słupskiej, a ośrodkiem ich włości było Barnowo leżące 2 km od Kołczygłów (Wikipedia).
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1; Wikipedia.
Istnieje hipoteza, iż Puttkamerowie są potomkami pomorskiego rodu Święców, którzy przestali być notowani w aktach mniej więcej wówczas, gdy pojawiło się nazwisko Puttkamer, stanowiące zniemczoną formę słowa „podkomorzy”. Za tą hipotezą przemawia także fakt, iż Święcowie piastowali także stanowisko podkomorzych. Warto też wspomnieć, że zarówno Święcowie, jak i Puttkamerowie mieli w swoim herbie rybogryfa.
Główna linia rodu Święców wygasła wkrótce po 1357 roku. Boczna ich gałąź o przydomku Podkomorzy znana była później pod nazwiskiem von Puttkamer.
Z czasem Puttkamerowie stali się jedną z najbogatszych rodzin możnowładztwa pomorskiego. Ich majątki rodowe znajdowały się głównie na terenie ziemi miasteckiej i słupskiej, a ośrodkiem ich włości było Barnowo leżące 2 km od Kołczygłów (Wikipedia).
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1; Wikipedia.
Petrino
Petrino h. własnego, rodzina wołoska indygenowana w Galicji; z niej Jan został baronem austriackim w 1836 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Palubicki
Palubicki v. Palbitzki, Pałubicki?, rodzina kaszubska, uzyskała tytuł baronowski szwedzki 1675 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Paul-Sellonf
Paul-Sellonf, v. de Paul-Sellonf; Paweł rodem Szwajcar, otrzymał tytuł baronowski z dodatkiem herbowym od króla Stanisława Augusta 1772.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Omanzoff
Omanzoff h. własnego, Piotr Aleksander i Bogdan Andrzej bracia i ich siostra Anna Ludwika, otrzymali w 1773 tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Offenberg
Offenberg h. własnego, rodzina kurlandzka, otrzymała przyznanie tytułu baronowskiego w Cesarstwie Rosyjskim.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Oechsner
Mustasza
Mustasza, rodzina bukowińska posiadająca indygenat galicyjski, nobilitowana a zarazem obdarzona tytułem baronowskim w Austrii w 1817 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
de Miris
de Miris, Sylwester otrzymał tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta 1788.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
de Metrocharite
de Metrocharite, Helena i jej dzieci, otrzymali w 1780 tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Melling
Melling, indygenowani w Polsce 1775, tytuł baronowski nadał im król August II w 1720.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Margelik
Margelik, baronowie austriaccy; z nich Jan Wacław, wiceprezes sądu krajowego w Galicji otrzymał indygenat galicyjski 1788.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Maydel
Maydel h. własnego, rodzina inflancka, baronowie szwedzcy w r. 1693.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
a Ludevig
a Ludevig, Jan Fryderyk kapitan artylerii wojsk rosyjskich, otrzymał tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta w 1774 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Korzbok
Krieg von Hochfelden
Krieg von Hochfelden, z tej rodziny baron Franciszek tajny radca austriacki, prezes sądów krajowych w Galicji, otrzymał w 1820 indygenat galicyjski.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Kotwicz
Knobelsdorf
Knobelsdorf h. własnego, vel Knobelsdorff, Knobelzdorf, w Prusach Zachodnich. Rodzina wywodząca się z Bawarii, z okolic Norymbergi, skąd zawędrowała najpierw do Saksonii, potem na Śląsk i do Prus.
Kloch
Klingstädt
Klingstädt baron Ditrich, Tymoteusz, radca rosyjski, otrzymał indygenat polski w r. 1775, a tytuł baronowski uzyskał od króla Stanisława Augusta 1772.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Kampenhausen
Kampenhausen h. własnego, nobilitowani w Szwecji w r. 1665 i 1675; jedna linia otrzymała tytuł baronowski szwedzki 1744; posiadali indygenat polski.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Kalberg
Kalberg, rodzina baronowska niemiecka, otrzymała indygenat polski r. 1775.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Igelstrom
Igelstrom h. własnego, nobilitowani w Szwecji w r. 1645, otrzymali tytuł baronowski od króla Augusta III w 1739 r., indygenowani w Polsce 1768; jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski saski 1792.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Howerbeck
Howerbeck h. własnego, rodzina flamandzka, indygenowana w Polsce w r. 1659, otrzymała tytuł baronowski pruski 1663.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Heycking
Heycking h. własnego v. Heucking, rodzina inflancka, jej tytuł baronowski zatwierdzony został w Cesarstwie Rosyjskim w r. 1833.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Heydegg
Heydegg h. własnego, wygasła w r. 1750 baronowska rodzina w Prusach Zachodnich. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Gaffron
Frevort-Corry
Frevort-Corry, konsul angielski w Gdańsku, otrzymał tytuł baronowski od króla Stanisława Augusta w 1771 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Fronville
de Fronville, Jan Franciszek Choinard de Fronville, otrzymał tytuł baronowski w 1702 od króla Augusta II.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Dorflinger
Dorflinger, Jerzy feldmarszałek wojsk elektora brandenburgskiego, został przez niego mianowany baronem, a indygenat polski otrzymał 1685; umarł bezpotomny. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Dobrzeński
Dobrzeński von Dobrzeniec, od r. 1744 baronowie czescy, mieli indygenat w Prusach Zachodnich.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Dobruski
Dobeneck
Dobeneck (Dobenek) h. własnego, stara rodzina w Prusach Zachodnich, otrzymała w 1837 tytuł baronowski bawarski, zatwierdzony w Królestwie Pruskim. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Dambrówka
Dambrówka, wygasła rodzina śląska, polskiego pochodzenia; otrzymała w XVII stuleciu tytuł baronowski czeski. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Daczycki
Daczycki, rodzina pochodzenia polskiego w Czechach, otrzymała tytuł baronowski austriacki 1815. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Conradi
Conradi (Konradi), rodzina miejska gdańska, otrzymała nobilitację polską 1768, a tytuł baronowski pruski 1798. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Coccey
Coccey (Kokcej), nobilitowani w Prusach 1702, a ok. r. 1750 otrzymali tytuł baronów pruskich; w 1768 indygenowani w Polsce. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
piątek, 26 września 2008
Cahman
Cahman (Kaman), Jan rodem Szwed z Gottenburga, naczelnik kopalń i zakładów kuźniczych w Polsce; otrzymał szlachectwo i tytuł barona od króla Stanisława Augusta 1768 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Budberg
Budberg, przydomku von Bönningshausen, rodzina inflancka, otrzymała tytuł baronowski szwedzki 1693. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Bryng
Bryng właściwie Brücken von Brückman, baronowie Renstrom, rodzina inflancka, otrzymała zatwierdzenie tytułu w Cesarstwie Rosyjskim. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Brunnow
Brunnow h. Trzy belki, rodzina kurlandzka, jej tytuł baronowski został zatwierdzony w Cesarstwie Rosyjskim.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Brossa
Brossa, lub von Brosse N., major wojsk polskich otrzymał tytuł baronowski pruski 1734. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Borek
Borek h. Strzała, wygasła rodzina śląska pochodzenia polskiego, posiadała tytuł baronowski czeski.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Bibersztein
Bibersztein h. własnego, v. Bibersztejn, Biebersztejn, gniazdem tej rodziny miała być Szwajcaria, a mianowicie zamek i dobra Biberstein nad rzeką Aar, na której to posiadłości tytułowali się hrabiami i jako rycerze turniejowi są wspominani.
Jedna ich linia, na początku XIII stulecia osiedliwszy się na Śląsku, przybrała tytuł baronów i należała do najbogatszych właścicieli tej prowincji, posiadała w niej znaczne majątki, a nawet w XVI stuleciu trzymała w zastaw księstwo głogowskie.
Na Śląsku zamieszkiwali jeszcze na początku XX w., tylko herb swój zmienili w ten sposób: na tarczy dwudzielnej, w prawym polu złotym - róg jeleni czerwony, w lewym błękitnym - róg bawoli srebrny.
Kilka rodzin śląskich miało od nich pochodzić mianowicie: von Tschamer i Zawadzki.
Byli też w XVII w. w Prusach i posiadali na Warmii majątek Birkunowen.
Niektórzy z Biberszteinów osiedlili się w Polsce prawdopodobnie już w XIV stuleciu. Pierwszy z tego rodu, osiedlony w naszym kraju, był prawdopodobnie Henryk „Borus," mieszczanin krakowski, którego syn Mikołaj, sołtys w Prandocinie, zabezpieczając w 1323 r. dług klasztorowi mogilskiemu, do dokumentu przywiesił pieczęć swoją, przedstawiającą herb Bibersztein.
Posiadali starostwo tyczyńskie (1427) i bieckie (1440); pisali się wówczas z Kamienia i z Dembowca.
Około 1470 r. dziedziczyli dobra Kazimierza Mała i Mikołajewice w pow. wiślickim. W XV i na początku XVI stulecia ci Biberszteinowie przybrali od dóbr nazwiska: Kazimierski, Tchorzewski i.t.d.
• MIKOŁAJ Bibersztejn, wzięty do niewoli po zdobyciu Witebska, trzymany był w Kazaniu 1655 r.
Bibersztein h. wł., jest to inna rodzina Biberszteinów, pisząca się von Marschal, z której pochodził Karol Leonard.
• KAROL Leonard von Marschal z Biberszteinu, generalny naczelnik poczt w Koronie i Litwie 1744 r., podkomorzy królewski 1749 r.
Źródła: Bon. I 196-197; Kos. I; Urus. I 166.
Jedna ich linia, na początku XIII stulecia osiedliwszy się na Śląsku, przybrała tytuł baronów i należała do najbogatszych właścicieli tej prowincji, posiadała w niej znaczne majątki, a nawet w XVI stuleciu trzymała w zastaw księstwo głogowskie.
Na Śląsku zamieszkiwali jeszcze na początku XX w., tylko herb swój zmienili w ten sposób: na tarczy dwudzielnej, w prawym polu złotym - róg jeleni czerwony, w lewym błękitnym - róg bawoli srebrny.
Kilka rodzin śląskich miało od nich pochodzić mianowicie: von Tschamer i Zawadzki.
Byli też w XVII w. w Prusach i posiadali na Warmii majątek Birkunowen.
Niektórzy z Biberszteinów osiedlili się w Polsce prawdopodobnie już w XIV stuleciu. Pierwszy z tego rodu, osiedlony w naszym kraju, był prawdopodobnie Henryk „Borus," mieszczanin krakowski, którego syn Mikołaj, sołtys w Prandocinie, zabezpieczając w 1323 r. dług klasztorowi mogilskiemu, do dokumentu przywiesił pieczęć swoją, przedstawiającą herb Bibersztein.
Posiadali starostwo tyczyńskie (1427) i bieckie (1440); pisali się wówczas z Kamienia i z Dembowca.
Około 1470 r. dziedziczyli dobra Kazimierza Mała i Mikołajewice w pow. wiślickim. W XV i na początku XVI stulecia ci Biberszteinowie przybrali od dóbr nazwiska: Kazimierski, Tchorzewski i.t.d.
• MIKOŁAJ Bibersztejn, wzięty do niewoli po zdobyciu Witebska, trzymany był w Kazaniu 1655 r.
Bibersztein h. wł., jest to inna rodzina Biberszteinów, pisząca się von Marschal, z której pochodził Karol Leonard.
• KAROL Leonard von Marschal z Biberszteinu, generalny naczelnik poczt w Koronie i Litwie 1744 r., podkomorzy królewski 1749 r.
Źródła: Bon. I 196-197; Kos. I; Urus. I 166.
Bertrand de Domballes
Bertrand de Domballes, baronowie francuscy, indygenowani w Rzeczypospolitej 1768.
• Ignacy otrzymał tytuł baronowski w Królestwie Polskim 1819 — 1825, na zasadzie danego mu indygenatu polskiego w 1768, w którym wymieniono, że pochodzi z rodziny francuskiej mającej tytuł baronowski. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
• Ignacy otrzymał tytuł baronowski w Królestwie Polskim 1819 — 1825, na zasadzie danego mu indygenatu polskiego w 1768, w którym wymieniono, że pochodzi z rodziny francuskiej mającej tytuł baronowski. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Baerl
von Baerl, Wilhelm obywatel belgijski, otrzymał w 1774 od Stanisława Augusta tytuł barona.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
d'Asch
d'Asch, baron Jan rezydent rosyjski w Polsce, otrzymał indygenat 1768. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Albedyll
Albedyll h. własnego, baronowie szwedzcy od 1720; otrzymali indygenat polski 1775. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Aderkass
Aderkass h. własnego, v. Aderkas, baronowie i szlachta.
Rodzina duńska, z której jedna gałąź osiedliła się w Inflantach. Służąc Rzeczypospolitej wojskowo, w nagrodę zasług otrzymali m. in. wójtostwo wileńskie w 1649 r.
W XIX stuleciu kilku członków tej rodziny służyło w różnych stopniach w armii rosyjskiej i pruskiej, a niektórzy używali tytułu baronów, który został im przyznany w Cesarstwie Rosyjskim.
Herb — orzeł czarny ze wzniesionymi do lotu skrzydłami, stojący na zielonym pagórku.
Źródło: Kos. I; Urus. I 17.
Rodzina duńska, z której jedna gałąź osiedliła się w Inflantach. Służąc Rzeczypospolitej wojskowo, w nagrodę zasług otrzymali m. in. wójtostwo wileńskie w 1649 r.
W XIX stuleciu kilku członków tej rodziny służyło w różnych stopniach w armii rosyjskiej i pruskiej, a niektórzy używali tytułu baronów, który został im przyznany w Cesarstwie Rosyjskim.
Herb — orzeł czarny ze wzniesionymi do lotu skrzydłami, stojący na zielonym pagórku.
Źródło: Kos. I; Urus. I 17.
czwartek, 25 września 2008
Zachert
Zachert h. Runicki, nobilitowany 1840, otrzymał ok. r. 1860 tytuł baronowski Królestwa Polskiego.
Wyszyński
Wielowiejski
Soldenhoff
Soldenhoff h. własnego, baronowie państwa rzymskiego 1646, indygenowani w Polsce 1775, otrzymali w 1824 przyznanie tytułu baronowskiego w Królestwie Polskim.
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Romaszkan
Romaszkan h. własnego, licznie rozrodzona rodzina ormiańska w Galicji, której jedna z wygasłych linii otrzymała tytuł baronowski austriacki 1856 (Freiherrstand). Posiadała stare szlachectwo mołdawskie, indygenowana na Bukowinie; wyznanie ormiańsko-katolickie. Romaszkanowie zostali wylegitymowani ze szlachectwa w Galicji, w urzędzie stanu we Lwowie 1789 i 1792.
Źródła: Kos. I; Ostr. 320, 533 (nr 3132); Szl. gal. 312; PSB XXXI 618-620; Urus. XV 239.
Źródła: Kos. I; Ostr. 320, 533 (nr 3132); Szl. gal. 312; PSB XXXI 618-620; Urus. XV 239.
środa, 24 września 2008
Rastawiecki
Niemyski
Klicki
Jakubowski
Jakubowski h. własnego (in. Jakubowski III, Topór odm.), otrzymali szlachectwo na sejmie koronacyjnym 1764 r. Dyplom z herbem wydano im dnia 24 XII 1764 r. Wywodzą się z neofitów. Używali przydomku „Starża”, chociaż ze średniowiecznym rodem Starżów-Toporczyków nie mieli nic wspólnego.
Jachimowicz
Jachimowicz, Grzegorz metropolita unicki we Lwowie 1803, ekscelencja, otrzymał tytuł baronowski austriacki.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Heydel
Heydel h. własnego, stara rodzina saska; z niej Jan, major wojsk polskich, otrzymał w roku 1772 od króla Stanisława Augusta tytuł baronowski z odmianą w herbie; ten tytuł przyznany został jego potomkom w Królestwie Polskim r. 1820, a w Cesarstwie Austriackim 1826.
Źródło: Kos. I 339-342, II 162-163.
Źródło: Kos. I 339-342, II 162-163.
Harasiewicz
Harasiewicz, Michał oficjał generalny unicki, otrzymał w r. 1811 tytuł baronowski austriacki z przydomkiem von Neustern.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Hadziewicz
Fraenkel
Fraenkel (Frenkel), Antoni Edward bankier warszawski, pochodzący z rodziny neofickiej, otrzymał w r. 1839 szlachectwo polskie, a w r. 1857 tytuł baronowski rosyjski (obowiązujący na Królestwo Polskie).
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Dulfus
Dulfus h. własnego, rodzina miejska warszawska, otrzymała nobilitację polską r. 1768, a indygenat w Królestwie Pruskim r. 1772; z tej familii Stanisław pułkownik wojsk polskich, został mianowany baronem państwa francuskiego r. 1813, a ten tytuł został mu przyznany w Królestwie Polskim r. 1822. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Czechowicz
Czechowicz h. Ostoja, v. Czechowicz-Lachowicki, rodzina litewska, o przydomku Lachowicki, z której Stanisław marszałek żmudzki 1589 r. Jedna ich linia otrzymała tytuł baronowski w Galicji 27 III 1783 r.
• ROCH Czechowicz-Lachowicki, podsędek lwowski, został baronem austriackim r. 1783.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
• ROCH Czechowicz-Lachowicki, podsędek lwowski, został baronem austriackim r. 1783.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Chłusowicz
Chaudoir
Chaudoir (Szodoar), rodzina kupiecka bawarska; z niej Jan Józef otrzymał tytuł baronowski bawarski 1814 r., a w 1827 r. przyznanie tego tytułu dla siebie i swego adoptowanego syna Stanisława. Ten tytuł przyznany został w Królestwie Polskim w r. 1846 temuż Stanisławowi. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Capri
Capri (Kapri), Andrzej kupiec bukowiński, otrzymał tytuł baronowski austriacki 1791 r. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Brunicki
Brunicki, w Galicji, baronowie podobno nominacji bawarskiej. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Besner
Besner (Bössner), Jakub, bankier w Brodach, otrzymał w 1785 r. tytuł baronowski austriacki.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Bobowski
Berzewicz
Berzewicz h. własnego, rodzina węgierska, wygasła w 1646 r.; z niej Marcin otrzymał w 1583 r. od króla Stefana Batorego tytuł barona na Dondungen w Inflantach.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Baum
Baum h. Bem, w pow. chełmińskim. Jeden z nich był cześnikiem chełmińskim 1717 r. Rodzina ta wylegitymowała się ze szlachectwa w Królestwie w 1861 r. Zob. Bem h. własnego
Źródło: Bon. I 132.
Baum von Appelshofen, otrzymali w 1777 r. szlachectwo galicyjskie, a z nich Antoni syn Józefa, został baronem austriackim 1811 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: Bon. I 132.
Baum von Appelshofen, otrzymali w 1777 r. szlachectwo galicyjskie, a z nich Antoni syn Józefa, został baronem austriackim 1811 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
wtorek, 23 września 2008
Zedlitz
Zedlitz h. własnego, rodzina niemiecka, miała indygenat w Prusach Zachodnich, hrabiowie pruscy od r. 1740.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Willamowitz
Węgierski
Wedel
Wedel h. własnego, znakomita rodzina pomorsko-brandenburska, dziedziczyła w Polsce już w XIV stuleciu, pochodzą od niej między innymi Tuczyńscy; otrzymała tytuł hrabiowski duński 1648 i 1672 r., a pruski 1776 i 1798 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Waldstein
Waldstein h. własnego, rodzina czeska, z której pochodził słynny z wojny trzydziestoletniej wojownik Wallenstein, książę fridlandzki; hrabiowie czescy 1619 r., a państwa rzymskiego 1628 r., indygenowani w Polsce 1768 r.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
de Vecchio
de Vecchio, Gabriel, pułkownik wojsk cesarskich, otrzymał w 1673 r. tytuł hrabiowski z odmianą w herbie od króla Michała Wiśniowieckiego.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
von Truchsess
von Truchsess, hrabiowie państwa rzymskiego w r. 1686; jedna linia dziedziczyła w Prusach Zachodnich w XVII stuleciu. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Taafé
Taafé, rodzina irlandzka, mianowana w 1622 r. hrabiami z tytułem of Carlingford. Z niej: Ludwik, tajny radca, gubernator galicyjski, otrzymał w 1823 r. indygenat galicyjski.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Sternberg
Sternberg h. własnego, rodzina czeska, już w XVI stuleciu otrzymała tytuł hrabiowski państwa rzymskiego; jedna jej gałąź osiedliwszy się w Prusach Zachodnich, używała przydomku Kuchmeister; w r. 1840 otrzymała tytuł hrabiowski pruski, przeniesiony po jej wygaśnięciu w r. 1860 na Henryka von Wulfen, rotmistrza wojsk pruskich, ożenionego z ostatnią dziedziczką tego domu.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Stadjon
Stadjon, hrabia Franciszek, tajny radca i gubernator galicyjski, otrzymał indygenat w Galicji 1842. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Sporck
Sporck, hrabia Jan Wacław, szambelan i tajny radca austriacki, otrzymał indygenat galicyjski 1786. Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Senft-Pilsach
Senft-Pilsach, rodzina niemiecka, otrzymała w 1812 tytuł hrabiowski saski i tegoż roku indygenat polski.
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
von Schliben
von Schliben h. własnego v. Szliben, w Inflantach i Prusach Zachodnich; jedna linia otrzymała tytuł hrabiowski państwa rzymskiego. Zob. Schlieben
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródła: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Rutowski
Rutowski, Fryderyk August, syn naturalny króla Fryderyka Augusta II i N. Spiegel urodzonej Türck, otrzymał tytuł hrabiowski i był generał-feldmarszałkiem wojsk saskich i gubernatorem Drezna, lecz już jego syn urodzony z Ludwiki Amelii księżniczki Lubomirskiej umarł bezpotomny; mieli indygenat polski.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Rüdiger
Rüdiger h. Pomian odmienny, v. Ridiger, z przydomkiem Modlibog, w Saksonii, rodzina miejska toruńska nobilitowana w Polsce 1552; z niej Jan Karol i Karol Joachim otrzymali w 1780 od króla Stanisława Augusta tytuł baronowski, w r. 1792 tytuł hrabiowski od Karola Teodora księcia palatyna reńskiego.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Źródło: A.A. Kosiński, Przewodnik heraldyczny, T.1.
Subskrybuj:
Posty (Atom)